چقدر تنهایم...

این را وقتی می فهمم که در غبار آیینه خود را می بینم...

وقتی می فهمم که اشکهایم با انگشتان باد پاک می شوند...

و وقتی که خاک بر چهره ام بوسه می زند...

و من بی هیچ رمقی اسیر کوی و برزنم...

کاش هیچگاه سکوت نمی کردم...

چنان از عطر اقاقی مست شدم،

که فراموش کردم سکوت کوچه را...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: